خب دوستان تصمیم دارم در سی پست های هزار و یک نکته در سی پلاس پلاس براتون نکات جالبی که بر میخورم توی مطالعات یا کارهایی که انجام میدم بر اساس تجربه شخصیم رو منتشر کنم .
همونطور که میدونید وقتی یک وکتور درست میکنیم برامون یک آرایه درست میکنه و وقتی عنصری بهش اضافه میکنیم اگر از ظرفیتش بزنیم بالا یعنی ارایه ای که درست کرده پر شده باشه و بخوایم عضو جدید اضافه کنیم میاد یک ارایه با اندازه یکی بزرگ تر از ارایه قبلی درست میکنه و تمام عناصر قبلی رو کپی میکنه توی ارایه جدید و بعد عنصری که میخوایم اضافه کنیم رو هم اضافه میکنه و این برای اضافه یا حذف کردن هر عضو انجام میشه مگر این که یه تعداد مشخص رو براش رزرو کنیم مثلا 100 تا ولی باز از 100 که بزنیم بالا جریان همونه خب حالا این حذف و کپی که انجام میشه برامون خیلی هزینه داره از طرفی اگر کانستراکتور داشته باشیم برای کلاسی که ازش وکتور ساخنیم این برامون خیلی هزینش بیشتر میشه من داشتم یه چیزی رو تست میکردم برام جالب بود و اونم اینه که مثلا بجای این که بیام یک وکتور از کلاس Test درست کنم بجاش اومدم یک وکتور از یونیک پی تی ار استفاده کردم دیگه دیستراکتو ها و کانستراکتور ها فراخوانی نشد و برای ریختن اشاره گرهام توی وکتور هم از move استفاده کردم اینجا یه کد کوچیک میذارم که خودتون هم تست کنید :
